„Nauczcie dzieci grać w szachy, a o ich przyszłość możecie być spokojni.” to słowa Paula Morphyego, nieoficjalnego szachowego mistrza świata w latach 1858 – 1884.Przekonanie o edukacyjnej wartości szachów bierze się między innymi z badań jakie dokonali naukowcy na klasach szkolnych w szkołach podstawowych. Od wielu lat panuje przekonanie, że szachy rozwijają logiczne myślenie i wyobraźnię przestrzenną. Potwierdziło się również przekonanie, że dzięki grze w szachy dzieci lepiej radzą sobie z przedmiotami ścisłymi. Szachy mogą rozwinąć koncentrację, zwiększyć cierpliwość i wytrwałość. Królewska gra jaką są szachy, może być doskonałym okazją do rodzinnych spotkań. Trudno znaleźć drugą taką grę, w której niezależnie od wieku możemy rywalizować jak równy z równym.

Przy szachownicy nauczyłem się wielu rzeczy. Dziś podzielę się trzema lekcjami, które sprawiły, że moje życie jest bardziej świadomie i bardziej skuteczne. Po pierwsze, nauczyłem się przegrywania. Tak, tak powiesz i zapytasz – Co mi to da? przecież wszędzie mogę nauczyć się przegrywać! To prawda, wszędzie. Równolegle do tego szachy są grą sprawiedliwą, nie ma bocznych podmuchów wiatru (jak w skokach narciarskich), niesłusznie uznanych bramek (piłka) czy też nieodgwizdanego błędu kroków w ostatniej, decydującej o losach meczu koszykówki, akcji. I tu płynnie przechodzimy do drugiej ważnej lekcji czyli odpowiedzialności. Odpowiedzialność może dzielić się na cztery obszary: na siebie, na kogoś, na sytuację lub na siły wyższe. Badania potwierdzają, że największe sukcesy w życiu odnoszą osoby, które biorą odpowiedzialność na siebie. Szachy uczą odpowiedzialności. I w końcu po trzecie w szachach nauczyłem się dyscypliny i strategicznego myślenia. Szachy nauczyły mnie tego, że jeżeli coś sobie wymyślę i zaplanuję, czyli przemyślę strategicznie i zgodnie z prawidłami sztuki dowodzenia – wezmę odpowiedzialność za sukces i porażkę